Het komt wel eens voor dat ik een dagje vrij heb moeten nemen omdat ik al met hoofdpijn wakker werd. Ook al heb ik een goede reden, toch voelt het ‘verkeerd’ om afspraken te moeten afzeggen en heb ik daar altijd meer moeite mee dan nodig. Vervolgens is het ook moeilijk om thuis te zitten en niks te doen. Toch even dit of dat.. Vroeger had ik daar nooit moeite mee, en had ik juist moeite met in actie komen 😅 Gaandeweg heb ik mezelf overtuigd dat het alleen maar waardevol is om iets nuttigs te doen, om ergens aan te werken oftewel iets te presteren. Dit zie ik ook vaak met paarden.. Dat het paard of iets doen met het paard alleen waarde heeft als ze presteren. Niet per se op wedstrijd, maar als ze tenminste bereden kunnen worden, tenminste mee naar buiten kunnen, tenminste niet bang zijn voor die enge hoek, tenminste gewoon van A naar B kunnen lopen. Natuurlijk help ik mijn klanten om vooruit te komen, want zonder doelen om iets te bereiken met het paard zou ik niet zo veel werk hebben. Het is logisch om wel bepaalde ideeën te hebben van waar je heen wilt. Ik voel alleen ook vaak de teleurstelling als het paard niet voldoet aan de verwachtingen. Alsof het dan geen zin gehad heeft, niet waardevol is geweest, om met hem aan te slag te gaan. Ik vind het zelf ook wel eens lastig, om dan het grotere plaatje te zien, en gewoon te accepteren dat het vandaag niet anders is. En vaak zie je, dat als de verwachtingen verdwijnen, en die acceptatie ontstaat, en er ingezien wordt dat juist het proces doorlopen, samen of in jezelf, dat juist dat het meest waardevol is, omdat er voor iedereen eerst ruimte gemaakt wordt, voordat er ‘echt’ iets gedaan moet worden. Voor je het weet ben je 3 stappen verder, juist omdat je het los kon laten om iets te moeten doen. Iedereen die met druk werkt weet hopelijk, dat er pas wat geleerd kan worden als druk losgelaten wordt. Verwachtingen zijn ook druk, op jezelf en op je paard. Wanneer is het dan goed genoeg, dat je deze los kunt laten? Dat je kunt zeggen ‘ja hoor, het is prima zo’. Moeilijk, als dat constant in je hoofd zit. Ik heb altijd wel een plan of doel, die als rode draad door de training loopt, maar dat is niet een doel voor vandaag of morgen, maar een soort open doel. Oftewel voor volgende week, volgende maand of misschien pas volgend jaar. Vandaag gaat daarop niet het verschil maken. 1 of 2 trainingen gaan niet het verschil maken. Het proces en waar dat heen gaat wel! Dat haalt de druk eraf, en maakt ruimte.. Om ook eens te dag niks te mogen doen 🙂
