Ik ging een tijdje terug voor een (persoonlijk) weekendje naar België, waarbij we ook gecoacht zouden worden met de paarden. Of ik de pony wilde pakken en naar de groep wilde brengen. Tuurlijk, geen probleem, dat moet toch lukken? Maar intussen ging er door mijn hoofd: die staat lekker hooi te eten, die heeft toch geen zin om mee te gaan. Eigenlijk heb ik er zelf ook geen zin in, want er worden me straks vast en zeker moeilijke dingen voorgeschoteld. Resultaat: de pony liep niet mee. Met wat moeite en links rechts gedraai kwamen we wel ergens hoor, maar er zat geen overtuiging in. Ik was met mezelf bezig en voelde tegenzin. Daar sta je dan met je paardenkennis…
Dit bracht me wel meteen tot een belangrijke realisatie als het om paarden gaat: met alle kennis van de wereld zul je het niet redden. Het maakt niet uit hoe handig je bent, hoe lang je al ervaring hebt, hoe goed je kunt rijden of hoe veel opleidingen of trainingen je al gevolgd hebt. Als je niet met je lijf en je brein eenduidigheid uitstraalt, zal het paard ook niet in volle overgave met je meedoen. Een braaf paard doet het vaak wel, maar meer uit gewoonte dan uit connectie en communicatie. Als je nou zo’n paard hebt wat niet ‘zomaar’ braaf is, dan krijg je het dus elke dag lekker terug van hem als je het niet helemaal met jezelf eens bent over wat je nou wil.
